Samen momenten creëren. Samen met het publiek een ervaring delen waar iedereen blij van wordt. Dat zijn de ‘echte’ momenten die je leven mooi maken. 

Er zijn momenten die je niet van tevoren helemaal kunt plannen, zoals tijdens een kampeervakantie het plekje waar je uiteindelijk je tent neerzet. Je kiest misschien van tevoren een camping uit, maar weet nog niet precies wat er zal gebeuren of waar je terechtkomt. 

Zo is het ook met een show: het publiek heeft verwachtingen. Ze gaan zitten, klaarom een show te kijken. Maar ze weten niet of die verwachtingen uitkomen, of ze krijgen wat ze hadden gehoopt.

Dat stukje onzekerheid – of het nu gaat om op vakantie gaan of naar een show kijken – biedt ruimte voor ‘echte’ momenten. En wat is er nu mooier dan een ervaring te creëren waarin iedereen die aanwezig is, kan deelnemen? Voor mij is dat een van de mooiste aspecten van mijn beroep: het creëren van gedeelde ervaringen die je alleen kunt meemaken als je er daadwerkelijk bij bent, offline, zonder scherm.

Afgelopen maand was ik op veel mooie plekken, met zowel jonge als oudere mensen. Overal zag ik hetzelfde: dat kleine stukje onzekerheid, dat bij de een meer naar angst neigt en bij de ander naar nieuwsgierigheid.

Ik was in Roelofarendsveen om vier keer mijn show “De Uitdaging” te spelen. Vier shows achter elkaar spelen is zeker een uitdaging, maar er gebeurde iets bijzonders. Het publiek zat al ruim van tevoren verwachtingsvol klaar. Sommigen op de bankjes, anderen vooraan op de grond, en een grote groep bleef op afstand staan om eerst de kat uit de boom te kijken. Toen kon ik beginnen. Het koor naast mij was klaar met hun optreden, en mijn show mocht van start gaan. Ik zette de muziek aan en legde de mensen uit dat we zouden beginnen met een warming-up voordat de show echt kon starten. Voor de warming-up gebruik ik de diabolo’s.

Het publiek, dat eerst op afstand bleef staan, kwam steeds wat dichterbij. Aan het einde van de warming-up stond er een mooie grote kring van mensen om me heen. Na de eerste routines met jongleerkegels en -ballen liet het publiek zich horen. De eerste vrijwilliger lokte ik het podium zonder dat hij het zelf helemaal doorhad. En toen ging het los: het publiek mocht mij uitdagen. er werden uitdagende objecten op het podium gegooid om te zien of ik ermee kon jongleren. Uiteraard veel stinkende schoenen, maar ook kledingstukken, speeltjes en knuffels  en zelfs een step werden aangedragen. Een mooie rij van dingen waar ik nog nooit mee had gejongleerd. Alles vloog door de lucht en werd weer opgevangen – kortom, een succesvolle uitdaging!

We bouwden langzaam op naar het einde. We begonnen met één vrijwilliger, maar al snel stonden er drie mensen uit het publiek op het podium, elk met een brandende fakkel in de hand. Ik begaf me op veilige afstand tussen het publiek en gaf onze nieuwe fakkeljongleurs instructies. En daar was dan het einde van de show: de fakkels werden overgegooid, ik jongleerde ze in de lucht, balanceerde ze op mijn neus, en vroeg het publiek om applaus voor de dappere vrijwilligers.

En dat vier keer achter elkaar! Het lijkt misschien niets, maar vier keer energie leveren kost meer energie dan je denkt. En het was goed bestede energie, want iedereen die aanwezig was, heeft ervan kunnen genieten.